Auteurspagina van Heleen van Tilburg
Meer tekst & foto's van Heleen vind je op haar website beeldendiespreken.nl, in de portfoliocategorie Beeldtaal.
oktober 2024
Midwinter
bomen met gevallen bladeren
stammen stijf als een harnas
in een koud gelid
ooit vitaal, groen en vol groei
waar is het leven gebleven?
april 2024
Herfsttuin
De tuin is in herfst
opmaat naar de winter
de merel zingt melancholie in zwart
de ekster paradeert kobaltig
en duiven pikken grijze graantjes mee
de acer maakt zich op
om goudgeel blad af te schudden
de takken van bomen
zijn al kaal.
Binnen brandt de kachel
ook al heerst mineur
door binnensluipende moeheid
vuile lijmresten
niet weg te poetsen.
Binnen brandt de kachel
muziek speelt lome jazz
woestijnverhalen laten zich
lezen en doorleven.
Ik kan nog wel even.
maart 2024
Vuurrood en voldaan
Herfst
vlammend beuken goudgeel
vurig bloedende wingerd
voor het uitdoven
herfst
beukennootjes laten zich vallen
op warm hout, pofklaar
verlangen in de dop
alles wat zou komen -
gedachten, ideeën, activiteiten -
is geplukt, geoogst, gevierd.
De gordijnen gaan dicht.
Hooguit door een kier
gluur ik naar sterren en maan.
Voldaan.
februari 2024
Herfst in het bos
Herfst in het bos
bladeren knisperen
de zon gaat vroeg uit
ik ril in mijn septemberjas.
Herfst in het bos
gevallen bladeren ruiken naar kruidkoek
de eerste paddenstoelen
zetten hun mutsje op.
Herfst in het bos
hebben de eekhoorns wel eikels verzameld?
waarheen zijn de vogels gevlogen?
ik rits mijn septemberjas dicht.
Herfst in het bos
het bos hult zich in klam en
kil duister
vocht trekt een strakke deken
om de oude beukenstammen.
Herfst in het bos
ik ga naar huis
doe de gordijnen dicht
kachel en kaarsje aan
hoor ik in de verte
de lokroep van lente?
april 2023
Vanmorgen
Ik nestel me op mijn vaste ontbijtplekje in de tuin. Links van me ontluikend groen op de grond. Rechts van me een merel in een lijstje aan de muur van ’t schuurtje. Met zijn veel te grote snavel zou ze maar al te graag de kaas van mijn boterham roven.
De straat staat op ontwaken. Af en toe rijdt een auto voorbij, verderop slaan portieren dicht. Een brander gaat aan en uit. Eindelijk is de buurvrouw haar tuinhekje aan het schilderen.
De zon laat zich van zijn beste kant zien als huisgenoot Rakker naar buiten slentert. Ooit was hij de schrik van de buurt, nu een kater die elke dag meer en meer slaapt. Wie weet droomt hij van een plaatsje in het Guinessbook of records. Alleen als ik buiten zit, waagt hij zich buiten. Helden trekken sokken aan als ze ouder worden.
Een boek ligt open op mijn schoot, maar lezen komt er niet van. Gedachten dringen voor. De ziekenhuisopname vorig najaar. Het slechte nieuws. Als een doodsvonnis. Nee, daar wil ik niet over schrijven. Niet nu.
De gele dotter in de vijver trekt aan mijn ogen. Bloeit ze elke dag zo stralend? Narcissen en tulpen staan volop in de knop. Na de ziekenhuisopname in de grond verstopt. Beloftes voor de toekomst. De aardbei begint te bloeien. Ik tel twee witte bloemetjes. Dan kan ik over een paar weken aardbeien eten.
De zon blijft nog wel even schijnen.
februari 2023
On the road
Razen op de A12
brengt geen rust
dan maar stoppen
onderweg
een bruin tafeltje
plakkerig formica
groene flessen op planken aan de muur
olijfolie vierge en extra vierge.
geroezemoes van stemmen
snerpend geruis van een sapcentrifuge
dolgedraaid voor jus
d’orange alleen vandaag
met appelgebak voor 4,50
Tabula rasa
klaar voor woorden
rauw in de brei van mijn gedachten
Hier pak ik pen en papier
vind eerste woorden
over een lijf dat niet meer kan
het mijne
over artsen die hun legen handen zien
ik de hunne
en de mijne
eerste woorden
over onmacht
die alleen maar weg wil
weg van hier
Mijn gedachten razen verder
zien ineens uit het niets
’n gereedschapskist
helemaal leeg
alleen onderin een hoopje spijkers
verroest en gegalvaniseerd
met ribbels en glad
dik en kort, lang en dun
ook op ‘n razende tabula rasa
kun je daarmee
mozaïekjes leggen
of laagje voor laagje
de woonwagen van Pipo de Clown.
Sapperdeflap
Met iets van een glimlach
voeg ik weer in
op Route A12
naar huis
januari 2023
Agnes’ ananas*
Ontsnappen aan die stinkende stad
vol paardendrollen en paupers
Was het een droom
om nooit uit te ontwaken?
Reizen naar de einder
verder dan het oog kan reiken
dieper dan de blauwste zee
Was het een droom
om nooit uit te ontwaken?
Was het nog wel een droom
al die bonte geuren
en intense kleuren
als ragfijn vlindergewaad?
Het was meer dan een droom
al die tropische weelde
in mijn eigen koele lusthof
geordend bij elkaar
toen ook bracht ik mijn gezicht
naar mijn eerst gekweekte
zonovergoten tropische reuzenappel
en liet het goudgele vocht
mijn lippen kussen
het smaakte naar meer.
* Agnes Blok leefde in de 17e eeuw. Na het overlijden van haar man, ging ze reizen naar de oost en ze kocht Flora Batava, een buitenplaats aan de Vecht. In de oranjerie hield ze ontelbare tropische vlinders, in de kas kweekte ze de zeldzame planten die ze op haar reizen verzameld had. Agnes was de eerste in Nederland die een ananas kweekte.
maart 2022
Onderweg
schots en scheef
botsende wolken
duister op weg
naar de kortste dag
een felle zonnestraal
oplichtend blauw
voorbij de donkere dreiging
op weg
februari 2022
Theater in het park
Het is zondagmiddag en heel Amersfoort gaat wandelen, nou ja, minstens de helft. De Kattenbroekers en Hooglanders, Amersfoorters uit de nieuwste en oudste wijk, hangen met de benen buiten in park Schothorst. Op de grasmat die beide wijken scheidt -daar waren minstens zes voetbalvelden voor nodig- zie ik een man van een jaar of dertig met bal en een knulletje van een jaar of drie. Vast vader en zoon.
Op zijn kleine beentjes draaft ukkie puffend achter vader aan. Het valt niet mee om die lange stelten bij te houden. Moeder is figurante. Ze staat op het nabijgelegen voetpad achter een kinderwagen.
Vader laat de bal stuiteren op zijn voet. Nu komt het moment waarvan hij altijd al heeft gedroomd: voetballen met zijn zoon. Vader gaat tegenover zijn zoon staan. Hij trapt de bal recht vooruit. Hoera! Zoon neemt de bal aan. Vader begint al bijna te juichen.
Zoonlief is druk met de bal. Hij trapt tegen de bal, dribbelt erachteraan, struikelt over zijn eigen schoenen en laat de bal alweer verder stuiteren nog voordat moeder hem kan troosten. Af en toe kijkt hij achterom. Is vader er nog? Kijkt hij wel? Ja. Dan is het goed. Dan kan hij verder spelen.
De bal belandt in de bosjes. Vader gaat ‘m halen en probeert nog een keer of zoonlief de bal naar hem wil terugspelen. Weer is het voor ukkie veel spannender om lukraak tegen de bal te trappen. Na een paar pogingen geeft vader het op.
Al die tijd staart moeder achter de kinderwagen bewegingsloos in de verte.
januari 2022
Stadsmuren
In duistere tijden
bouwden we muren
stapels stenen
om onze stad.
Angstzweet en heldenmoed
in klei en zand gegoten
versteend verlangen.
Op jouw stevige steunberen
strijden wij dapper en volhardend.
In het duister
schuilen we bij jou
als in de plooien van moeders rok.
Bij jou komen we
onder het flauwe maanlicht samen
dromend van een stad
waarin de haan weer
victorie kraait.
In duistere tijden
bouwden we muren
om onze stad.
Dit gedicht is opgenomen in een kort filmpje. Dat is de introductie van tentoonstelling over Middeleeuwse stadsmuren. Abstracte afbeeldingen van stenen in Middeleeuwse stadsmuren tonen de oerverhalen over strijd, bescherming, angstzweet, heldendaden en victorie.
Naar het filmpje?
https://beeldendiespreken.nl/berichten/middeleeuwse-stadsmuren-in-woord-en-beeld/
Meer over de tentoonstelling?
https://beeldendiespreken.nl/berichten/just-an-other-brick-in-the-wall-internationale-duotentoonstelling/
januari 2022
Het huis aan de overkant
Het huis aan de overkant staat leeg. Al een paar weken. Toen ik hier net woonde, heb ik kennis gemaakt met de overbuurvrouw. Ze is begin 90, het dunne grijze haar strak in de krul. Het gesprek komt niet goed op gang, ook al doen we alle twee ons best. Ze verstaat me slecht. Nieuwe mensen, dat hoeft voor haar niet meer zo. Ze is vol van de kale plekken die de velen die zijn heengegaan, hebben achtergelaten.
Een half jaar later wordt overbuurbuurvrouw ziek. Haar drie dochters, de jongste midden 60, lopen steeds vaker in- en uit. Overdag, en dan ook ’s avonds. De dochters blijven slapen. Een paar weken later rijdt een ambulance voor. Op een brancard wordt overbuurvrouw naar buiten gedragen en meegenomen. De dochters houden nog een paar weken de bolvormige liguster strak in vorm.
Op een dag komt het drietal niet meer. Snel daarna staat er op zaterdag een gehuurde vrachtwagen voor de deur. Kleinkinderen dragen schemerlampen, deurmatten en ander spul naar buiten. Voorzichtig, alsof oma hen nog zal kapittelen als er een kras op komt. Als laatste verdwijnt voor het raam de vitrage met kanten rand.
Nu staat het huis leeg. Al een paar weken. Er zijn nog geen kijkers geweest. Alleen de zon gluurt nieuwsgierig naar binnen.
november 2021
februari 2021
’n Kat
Zwiepie springt op bed. Grote smekende ogen.
Ik aai, sta op, geef voer.
Zeg ja tegen ’n kat als je oud bent
aaien, bukken, voeren. Moet
ik ja zeggen als jongere oudere?
Zwiepie springt op bed.
 |
Labyrintliteraire leeskringen
|
|
