Deze pagina biedt ruimte aan iedereen die eigen tekst wil laten lezen: gedicht, lied, brief, dialoog, sprookje, biografisch of verzonnen, een fragment uit een boek dat nooit afkomt of een fictief dagboekblad, alles is welkom.
Voel je je aangesproken of wil je reageren, stuur je tekst of reactie naar post@inhetlabyrint.nl.
april 2024
Ons huis
Onze januskoppen botsen niet meer
ze hangen nu lichtjaren uiteen.
Vroeger komt nooit meer terug
stel jij opgelucht vast.
Een natte lap beneemt mij de adem
koud water spoelt over me heen,
tastend naar een reddingsboei
hoor ik het wrakhout van ons huis
verwijtend van me wegdrijven.
Ons huis hield stand
tegen wolven, inbrekers
en een onweersstorm die de spanten
liet buigen tot vlak voor het breekpunt,
maar tegen houtrot van binnenuit
was geen kruid gewassen.
Bij de tramhalte geef je me drie zoenen
en lieve afstandelijke woorden,
een laatste plens water golft over me heen.
Ante Hogeweg
Meer lezen? Klik op Ante.
april 2024
Een gedicht van Piet gaat meestal vergezeld van een eigen foto, meer van hem lezen en zien?
Klik op Piet.
april 2024
Ik geloof
in mijn opa
op die beroemde foto.
Zijn hoofd gebogen als een lijfeigene
bij de felicitatie van de burgemeester
met veertig jaren trouwe dienst.
André Schipper
Meer lezen? Klik op André
april 2024
Onderstaand gedicht-met-foto is gemaakt door een deelnemer aan de online thuisworkshop Seizoenschrijven: Herfst.
Herfsttuin
De tuin is in herfst
opmaat naar de winter
de merel zingt melancholie in zwart
de ekster paradeert kobaltig
en duiven pikken grijze graantjes mee
de acer maakt zich op
om goudgeel blad af te schudden
de takken van bomen
zijn al kaal.
Binnen brandt de kachel
ook al heerst mineur
door binnensluipende moeheid
vuile lijmresten
niet weg te poetsen.
Binnen brandt de kachel
muziek speelt lome jazz
woestijnverhalen laten zich
lezen en doorleven.
Ik kan nog wel even.
Heleen van Tilburg
Meer lezen? Klik op Heleen.
maart 2024
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: lente.
Zangleven, zwemleven, bloei in de tuin
terwijl de merel de sterren van de hemel zingt
zijn de kikkers ontwaakt
Zingen, zwemmen volop bloei in de tuin
stralende witte sterren van de bosanemonen
en de mezen nemen de nestkast in
Terwijl de merel de sterren van de hemel zingt
barst in de tuin het nieuwe leven los.
Antoinette Hoogenboezem
maart 2024
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de Schrijfgroep: creatief bloggen (najaar 2023-voorjaar 2024 VUUtrecht).
Koffie met gebak
Ik loop hem onverwacht tegen het lijf. Henk. Ooit mijn beste vriend. Ontmoeting op een regenachtige dag. Afspraak maken? Ja, graag. Nieuwsgierig naar elkaars verleden.
We zitten aan de koffie in een kroeg met vroege openingstijden. Hoe gaat het met je? Het gaat goed met me, zegt hij. Ik woon in Utrecht, tegen het centrum aan. Het gebied van het oude AZU.
Hij vraagt en ik vraag. Over van alles. Maar dan opeens die ene.
Jij hebt Karel toch nog gekend, vraagt hij. Je weet toch dat hij dood is? Zijn stem klinkt zacht. Ja Henk. Ik weet het. Iemand heeft het me ooit een keer verteld. Bovendien fietste ik vaak langs zijn winkel. Als we elkaar zagen zwaaiden we. Opeens was hij er nooit meer.
Ik heb jarenlang gerouwd, zegt Henk. Zijn verdriet is nog voelbaar. Karel was zijn grote liefde. Hij vertelt hoe Karel de winkel had veranderd van een onpersoonlijke bedoening in een plek waar de mensen graag kwamen. Alle knellende afspraken en regels gooide hij overboord. Hij nam nieuw personeel aan, op gevoel. Het werkte. Er ontstond een hechte groep medewerkers, nee, zeg maar medevrienden. De sfeer was uitstekend en al snel kende iedereen elkaar. De winkel werd een van de beste in zijn soort.
Ik onderbreek zijn verhaal. Wil je nog koffie? En we nemen ook gebak.
Karel ging opeens moeilijk lopen, zegt Henk. Zijn vrienden en ik hielpen hem waar we konden. Het is niks, zei Karel. Maar toen kwam het nieuws dat zijn been eraf moest. Kanker. We waren verslagen, maar Karel niet. Hij ging door. Tot het eind. Tot hij niet meer kon. Een paar maanden later overleed hij.
Er valt een stilte. Hoe ging het verder?
De vorige eigenaar stond al gauw op de stoep. Hij wilde de zaak van Karel terugkopen. De knellende afspraken stonden al te dringen terwijl we nog in rouw waren. Geen enkel woord over de dood van Karel. Hij zei niets tegen mij of tegen onze medevrienden. Dan staat een van hen op. Ik neem per direct ontslag, zei hij. De anderen volgden.
Ja, mooi hè? We zien elkaar nog steeds. Elk jaar. Henk slaakt een diepe zucht.
Ik stap op de fiets naar huis. We beloven elkaar dat we binnenkort weer verder praten. Gaat lukken.
José
maart 2024
Over de SCHOONHEID van het Onvolmaakte.
Ik was je vergeten
Vond je lelijk en aftands Krom en kreukelig
Je paste niet in mijn beeld
Toen…
Je groende en liet nieuw leven zien
En toch...
Ik vond je krom en kreukelig
Mijn leven moest nog maakbaar zijn
Toen…
En je werd omgezaagd.
Ik gaf vorm aan mijn beeld
Van nieuw leven vol groei en schoonheid
En toch.
Tientallen jaren bleef je in mijn herinnering
Krom, kreukelig, groenend
Je liet me niet los
Totdat...
Ik jouw schoonheid van het onvolmaakte
Ontdekte in mijzelf
Krom, kreukelig en groenend
Nu…en steeds weer
Mijn APPELBOOM en ik.
Ineke Bierens
Meer lezen? Klik op Ineke.
maart 2024
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Natuurnotities: zomer: juni-september 2023.
I
ik heb de specht horen kloppen. nooit zag ik er een in het bos. wel bij mijn zus in de tuin aan de pindakaaspot.
er zijn de eenden op de kant. dan een ijselijk gekrijs, hartverscheurend. een reiger vliegt over de sloot langs me. zie een pulletje in z’n bek. wat een kreng! moeder er hard fladderend achteraan. geen kwestie dat ze de langwiekende reiger bij kan houden. ze landt bij haar andere pulletjes die al doorgezwommen zijn.
dit gaat me door merg en been. ben van mijn stuk
II
een ander geluid dan anders. gepiep. ergens moeten er jongen zijn. mijn zoekende blik gaat over het water. weer de eenden nu tussen de waterlelies en het riet. Daar. een paar jonge futen achterblijvend bij moeder. ze zien er nog niet fuuts uit, zijn zijdelings grijs gestreept
III
aan de voet van een boom krioelt het van rode beestjes, kevertjes. het is de vuurwants. lijkt wel een tribal waarmee ze op hun schild versierd zijn.
in de berm voor de rietkraag een strook met wilde bloemen. ertussen die fragiele schermbloem. lange steel, bloem van kleine witte bloemetjes. in de knop lijkt het alsof er spinsel omheen zit, kantachtig. Bij nakijken blijkt het de wilde peen. binnenste bloemetje is violet. nooit opgevallen
IV
in de avond geurt de jasmijn naar binnen. half tien. het valt me ineens op dwars door een politieke werkelijkheid heen. het kabinet is gevallen op de migratiekwestie. einde Rutte 4
©emilie fijan
2023/03.24
Meer lezen? Klik op Emilie.
maart 2024
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de Schrijfgroep: creatief bloggen (najaar 2023-voorjaar 2024 VUUtrecht).
Postuum interview met Alexej Navalny
N* | In 2020 zweefde ik in het Russische luchtruim tussen leven en dood door vergiftiging met novitsjok. De Russische geheime dienst wilde van me af. Mijn vrouw Joelia en internationale druk zorgden ervoor dat ik in Duitsland behandeld mocht worden. Mijn herstel ervaarde ik als een wonder; ik zag er de hand van God in. Ik, die daarvoor een overtuigd atheïst was! Het was een wederopstanding uit de dood. Nu was mijn leven nog kostbaarder geworden. |
|
|
I |
Toch koos u ervoor om naar Rusland terug te gaan. |
N |
Mijn leven was niet langer van mij, maar van God. Ik nam de bijbel serieus. Daarin zegt Jezus: “Zalig zijn degenen die hongeren en dorsten naar gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden”. Het was alsof Hij dat tegen mij zei; ik kreeg een opdracht. Als ik vanuit het Westen het Kremlin zou bestrijden, kon Poetin zeggen dat het Westen mij als agent had ingezet. Ik ben een Rus en ik houd van mijn land, maar niet van het land dat Poetin ervan gemaakt heeft. Daarom ging ik terug. Om ter plekke het kwaad te bestrijden. |
|
|
I |
Toch wist u dat dat uw dood zou kunnen worden. |
N |
Zeker, en ik heb dat besluit goed overwogen. Het betekende dat ik niet langer samen kon zijn met mijn vrouw Joelia en mijn kinderen, omdat ik niet wilde dat zij mee terug zouden gaan. Als mij iets zou overkomen, dan kon Joelia de strijd voortzetten. Onze liefde is zo sterk dat we die kunnen offeren voor een groter doel: de vrijheid van Rusland. |
|
|
I |
En hoe denkt u dat het nu verder gaat? |
N |
Mijn begrafenis heeft laten zien hoe breed mijn idealen gedragen worden. Ondanks de intimidatie en angstcultuur hebben duizenden mensen getoond helden te zijn. Zij trotseerden de onderdrukking door de straat op te gaan. Wie weet wat hen dat gaat kosten! Dat geeft hoop. Onze strijd gaat door dankzij mijn Joelia en alle Russen die anders willen. Dat zijn er veel. |
*N is Navalny, I is interviewer. Dit interview heeft niet plaatsgevonden, maar is gebaseerd op diverse artikelen die in de media zijn gepubliceerd over Navalny
Dymph de Beer,
2 maart 2024
maart 2024
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de Schrijfgroep: creatief bloggen (najaar 2023-voorjaar 2024 VUUtrecht).
Zeventien jaar
Het is augustus 2016. Mijn laatste schooljaar. Dit wordt het jaar van de laatste docentenvergadering, de laatste leerlingbespreking en de laatste les. Met als definitief slot een praatje en een afscheidscadeau. En natuurlijk de onvermijdelijke vraag: wat wil je hebben? Het plan heb ik al. Nu komt het voorwerk. Mijn wens is een kunstwerk van mijn favoriete kunstdocent. Coriene. Op mijn vraag of ze dat wil maken, zegt ze ja. Wat het gaat worden weten we allebei nog niet. Ons experiment.
Het is Juli 2017. Afscheid. Het praatje is voorbij. Tijd voor het cadeau. Het papier gaat eraf en daar rollen de kleuren naar buiten. Schitterend als een kleurige vuurwerkfontein. Kleuren die bij me passen. Mijn lievelingskleuren vertellen mijn verhaal. Zeventien jaar werk en privé vermengd op driekwart vierkante meter. Coriene had één jaar om er zeventien te vertellen. Het is gelukt. Met liefde gemaakt.
Het hangt in de woonkamer. Elke dag kijk ik ernaar. Het verhaal van de school waar ik Engels doceerde, verteld in kleur. De Big Ben is paars. De logo’s van de school die drie keer probeerde met de tijd mee te gaan door het logo aan te passen zijn groen en blauw gemengd. De marathons die ik liep en mijn drie kleinkinderen knallen in rood van het doek. Gustav Klimt maakt het compleet. Natuurlijk in zwart, wit en goud. Op de achtergrond, net als je denkt dat het schilderij is beschadigd, zie je de contouren van de Engelse vlag. Heel geraffineerd in de verf ‘gekrast’. Dit hele verhaal op een doek va 0.75 x 1.00 m. Nooit meer of minder dan zeventien jaar. Verstild in de tijd. Steeds verder weg, dat wel.
Het experiment dat we zonder verder na te denken aangingen, is meer dan geslaagd. Mijn zeventien jaar hebben levenslang. Met dank aan Coriene, mijn favoriete kunstdocent.
José
maart 2024
Uit haar tweede dichtbundel Sommige babyboomers kun je nog geen Cavia toevertrouwen, de meeste boomers deugen wel, mei 2020.
Zonder
enige inspanning
ben ik langzaam
maar zeker subtiel verderziend
geworden.
Mart Damen
Meer lezen? Klik op Mart.
maart 2024
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep: creatief bloggen (najaar 2023-voorjaar 2024 VUUtrecht).
Aan de Chinese Geng Xue die kleifiguurtjes schiep mijn hoofd,
In de zomer van 2021 bezoek ik het Fries museum de Princessehof in Leeuwarden. Genietend loop ik rond en kom terecht op de tentoonstelling “Human after all”.
Daar zie ik jouw werk The name of gold. Opvallende sculpturen gecombineerd met een animatiefilm. De installaties lijken op gouden baarmoeders. Voor mij is een baarmoeder een kostbaar bezit. Ik voelde mij gelukkig tijdens mijn zwangerschappen, zo samen! Mijn leven had dan een gouden gloed. Verlangend kijk ik naar de video. Daar domineren zwart en wit de wereld van kleipoppetjes voortgekomen uit grotachtige sculpturen met een gouden rand. Deze poppetjes, getekend door pijn en verlies, werken in een soort mijn. De vondst van goud maakt de wereld tijdelijk mooier, rijker en lichter. Er is hoop. Maar het collectief van kleifiguren offert vanuit eigenbelang het milieu en de natuur op. De wereld wordt weer zwart.
Ik loop naar buiten. Minder consumeren dreint er telkens door mijn hoofd. Deze aarde moet nog vele kinderen voeden. Om mij heen zie ik schreeuwende reclames. Mooie etalages met vrolijke kleurige kleding. Die wil ik graag kopen! Maar ik heb het niet echt nodig. Veranderen is niet zo simpel. Dat is moeilijk.
Geng Xue, je hebt mij aan het denken gezet op een onverwacht pakkende wijze. De wereld is onze baarmoeder, zonder respect hebben wij geen toekomst en groeit er geen leven meer. Ik zal nog vaak in de fout gaan, maar jouw kleimensjes zullen altijd weer in mijn gedachten tevoorschijn komen.
Caroline
Het Samenspel van de Kunstwerken
Jaren geleden ging ik met mijn vriendin Carla naar Bilbao. Carla woont in Frankrijk in de buurt van Bordeaux. We vertrekken vanuit Taillan naar Baskenland. We overnachten net over de grens in Spanje en na een paar uur komen we aan in Bilbao.
We rijden over een brug de stad binnen en aan de rechterkant rijst het Guggenheim museum op. Mijn adem stokt en daarna ben ik volkomen sprakeloos. Gewoon overdonderd, weggeblazen. Liefde op het eerste gezicht. Wat een geweldig gebouw heeft Frank Gehry ontworpen.
Aan de waterkant, naast het museum staat een enorme spin van Louise Bourgeois en voor het gebouw 'Puppy' van Jeff Koons. Zij benadrukken de schoonheid van het gebouw aan de buitenkant. Binnen in het museum komen de toegepaste materialen in schoonheid helemaal tot hun recht en door het lijnenspel en het verschil in hoogte en diepte roept het emotie op en ik kan nauwelijks bevatten wat ik zie.
Alsof het niet genoeg is bevindt het hoogtepunt zich op de laagste vloer van het museum, een enorme ruimte met een veelheid van gewelfde, monumentale, grootse stalen werken van Richard Serra, waar je vanaf een brug, hoger in het museum, op neer kan kijken en waar ik ook langs en doorheen ben gelopen, en voor altijd van ben gaan houden. Als ik terugkijk op deze dag raak ik nog steeds ontroerd door alles wat ik toen heb gezien vanaf het eerste moment op de brug in de auto. Ik heb nooit helemaal goed geweten hoe juist dit me zo diep kan raken. Zo groot, overweldigend, misschien zelfs grof en tegelijk ook zo verfijnd en vol tegenstellingen. Ik word weer stil nu ik de beelden oproep.
In de auto terug hebben we heel hard de Bolero van Maurice Ravel gedraaid. Voor mij de klanken die passen bij wat ik gezien en beleefd heb die dag, meeslepend.
Els
februari 2024
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfserie Een kleine wereld, schrijven over je jeugd (8 modules).
Trui het Ruitjespaard
Mijn eerste eigen boekje, ik krijg het op mijn 4e verjaardag. Het is ook het enige boek dat met me meegaat als ik plotseling weg moet uit Haarlem en bij mijn opa en oma ga wonen in Utrecht.
Het is mij dierbaar. Maar helaas, het raakt zoek en het komt niet meer terug.
Ik zoek het, veel later, in de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag. Mijn boekje - ze hebben het!
Nog weer later komt het bij me terug - ik ervaar dat als een wonder. Een vriend ontdekt het in Brederveld en neemt het mee.
Zo is de cirkel rond: mijn eerste boekje staat weer in mijn boekenkast.
Antoinette Hoogenboezem
februari 2024
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Poëziegesprek (VUUtrecht, sept 2023 - febr. 2024).
Een zee van Licht
Je het onvoorstelbare proberen voor te stellen, het ogenblik
dat het over en uit is en je bevoorrecht bent
nog even te mogen kijken
nog een keer iets willen, die stem horen
iets zeggen
We stonden daar maar
de zon zakte weg, het duin moest blozen
Waar zijn we zei ze
Hier zei ik, dit is de zee
ik zocht in haar gezicht
het keek mij aan, grijs en eindeloos
als de zee zelf
Trudy
met dank aan Hans Tentije en Rutger Kopland
Meer lezen? Klik op Trudy.
februari 2024
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Seizoenschrijven: Winter.
Geluk in Februari,
eerst voorzichtig
een krokus
nu
de tuin heeft een lila glans
zoveel krokussen!
ertussen
witte stippen,
sneeuwklokjes,
dit laat ik doorgaan voor geluk.
Antoinette Hoogenboezem
(vrij naar Job Degenaar)
februari 2024
Lang zijn de nachten
Nachten zijn niets meer
dan de keerzij
van de dagen
en heb je wel eens naar de dag verlangd
dan weet je hoe het is
in het donker van de nacht
zo lang zijn de nachten - zo lang
Tegenslag is niets meer
dan de keerzijde
van voorspoed
en heb je wel eens naar betere tijd verlangd
dan weet je hoe het is
als het aldoor tegenzit
zo lang zijn de nachten - zo lang
Oorlog is niet alleen
maar de keerzij
van de vrede
en heb je daar de vruchten van gezien
verlang je enkel vrede
enkel maar vrede
waarom duurt het dan toch zo lang
Anneke van Schaik
Vrij naar Rod Stewart ‘Seems like a long time’
Rod Stewart luisteren
Meer lezen? Klik op Anneke.
februari 2024
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep: creatief bloggen (najaar 2023-voorjaar 2024 VUUtrecht).
Door Ilona
Al een hele tijd zitten wij ingepakt in een grote zwarte doos van Ikea boven in de linnenkast. Het zijn de zogenoemde donkere dagen voor Kerst dat weten wij omdat de kast 's morgens bijna altijd open gaat en onze eigenaar iets anders uit de kast haalt. Dat het december is weten wij omdat de lampjes en het doosje met versierselen inmiddels al een tijdje op een ander kastje staan in afwachting van een plaatsje in de woonkamer. Nog steeds ingepakt, dat wel. Dus vragen wij ons af wat er aan de hand is en waarom het zo lang duurt. Maar goed dat maakt ook helemaal niet uit voor ons is het altijd donker behalve wanneer die kast weer even open gaat dat geeft ons dan een kleine blik op de wereld om ons heen.
Ach hoe zou het zijn om eens in de woonkamer te vertoeven, of lekker in de vensterbank zoals heel veel van onze kennissen en vrienden die dat voorrecht hadden in ‘corona tijd’ een paar jaar geleden. Hoe leuk zou het niet zijn om weer terug te zijn in ‘s-Hertogenbosch of Hoofddorp in een kast met z’n allen, dat was zo knus en gezellig. Wij vierden altijd kerst op onze eigen manier, stilletjes en zonder woorden, dat zou alleen maar opvallen en immers: wij hadden elkaar!
Hoogtepunt was dan altijd het vuurwerk in december een feest van lichtjes al was de blijkbaar bijbehorende herrie wat minder fijn. Inmiddels is het dagen later en hebben wij de hoop opgegeven dat wij dit jaar kerst vieren buiten onze grote zwarte doos.
Maar ach het maakt niet uit we maken het hier wel gezellig. En we zijn ook helemaal niet jaloers op de anderen die wel alles de hele dag kunnen zien en meemaken. Zij kregen een paar maanden geleden zelfs lampjes boven hun hoofd en moeten de hele dag rechtop blijven zitten. Zóóó vermoeiend…
Toch weten we het zeker in 2024 komt het moment dat wij in die andere kast mogen zitten achter glas en tot dan gaan wij lekker in winterslaap. Wie wij zijn? Valerie, Edward, Edgar en Harris Engelse beren van een zekere stand.
Ode aan de wachters
Vanaf de kale takken
staren wij de kamer in
Zij is nog niet wakker, toch
ze komt de kamer binnen
Kop koffie, in haar duster
hetzelfde ochtendritueel
we draaien haar de rug toe
we zijn gerust: ze is ok
Een lange nacht van waken
soms staat ze voor het raam
een glimlach op haar lippen
zodra ze ons ontwaart
Wij zijn haar trouwe wachters
zij kan gerust weer gaan
ons de nacht toevertrouwen
het schijnsel van de maan
Als de zon gaat schijnen
vliegen wij weg, de klus geklaard
maar als de avond rood kleurt
zijn wij weer terug bij haar
Verheugd ziet ze ons komen
ze heeft op ons gewacht
wij nemen onze plek in
voor nog een lange nacht
Altijd zijn er ogen
op een mens gericht
alles is verbonden
althans in dit gedicht
Dymph de Beer
januari 2024
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep: creatief bloggen (najaar 2023-voorjaar 2024 VUUtrecht).
Door Caroline
Feestdagen
Fris hier op de zolder. Er valt niet veel te beleven, ik zie alleen de rietenkap van het wagentje. Mijn stramme benen liggen onder een dekentje met bloemetjes.
Maar dan wordt het lichter, worden er kerstlampjes opgehangen? Dat betekent logés!
Als maar niet dat hardhandige kind komt. Nog een paar uurtjes geniet ik van mijn betrekkelijke rust. Dan schudt mijn rietenbedje. “Wil je met de poppenwagen spelen?” hoor ik haar vragen. Ik hang schuin en kom in een warme kamer terecht. Wat een herrie, wat een stemmen!
Het kind propt mij in een slaapzak voor baby’s. Dan word ik heerlijk gewiegd en hoor “slaap kindje slaap” zacht in mijn oor. Heerlijk denk ik en nu lekker slapen. Ruw ga ik in het wagentje. Maar dan word ik er gelijk uitgehaald, slaapzak weer uit. “Oma, oma helpen!”. Slaapzak aan. “Slaap kindje slaap”. Wagen in. Help, slaapzak uit. “Oma, oma….”, “slaap kindje slaap”….help moet dat kind niet slapen?
Oma loopt met dampende schalen rond, ik lig inmiddels in een hoek. Dan zie ik een grote man, hij stopt mij weer in het wagentje. Bovenop mij komt een speeldoosje, een plastic potje en een kabouter met puntmuts en baard.
Schuin ga ik de trap weer op. Heerlijk, ik ben weer op de vertrouwde zolder, fris maar rustig.
Door Els
Dagboek van een spin
Ik hang op de tocht, mijn draden wiegen op en neer. Vrouw van het huis kijkt om zich heen, waar blijft haar blik aan haken? Altijd een gevaarlijk moment. 'By the way, die man van de gemeente heeft ons toch geïnformeerd over het verduurzamen van ons huis en nu komt er iemand alle kieren dichten'.
Ik val bijna uit mijn web. Ik moet snel in actie komen!
Ik hang nu in een andere kamer. Het gevaar loert overal. Wil ik net een dutje doen komen man en vrouw van het huis eraan, hun kleren al over het hoofd trekkend. Daarna versta ik niets meer maar hoor allerlei nieuwe geluiden. 'Kan het wat rustiger' roep ik, maar ze luisteren niet eens.
Wat een rusteloze tijd, ik ren van hot naar her, raak oververmoeid en gestrest en mijn web wordt er ook niet beter op. Ze zien me in het huis liever komen dan gaan. En dat is het nou juist, ik help ze alleen maar, vang vliegjes en ruim de boel op. Oh die ondankbaarheid!
Ik zit, hang nu in de schuur. Het is hier net een reünie, heel veel bekenden en familie, reuze gezellig. Toch wordt het hier nu ook spannend, en dat komt door het voedseltekort. Een vergadering met stemming zit eraan te komen. Moet ik nu weer verkassen?
De vergadering was sensationeel, wat een ideeën, het werd steeds gekker, geweldig! Het gewonnen idee is uitgevoerd: een stuk of vijf van de sterkste en grootste spinnen is vertrokken naar het huis en omgeving en hebben daar huisgehouden, Met veel kabaal en intimidatie hebben ze alle kleine ééndags-insecten richting de schuur geholpen, een ware exodus. Eenmaal binnen is de deur door de anderen gebarricadeerd en in één groot web veranderd, daarna kon er volop gehamsterd worden.
Zo komen wij de winter wel door, hoera!
januari 2024
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de Schrijfgroep: creatief bloggen (najaar 2023-voorjaar 2024 VUUtrecht).
Door José
Dagboek van een optisch instrument
13 december
Ik ben Happy en zit in de trein naar Brussel. Nou ja, zit. Vrouw zit en ik sta. Op haar neus wel te verstaan. Net nog gepoetst. Ze is weer op reis en ik dus ook. Voor één dag. Morgen weer terug. Het heeft iets met een voorstelling of zo te maken. Sneeuwwitje maar dan omgekeerd. Snap ik echt niets van. We zullen zien.
14 december
Weer terug naar Houten. Prachtige voorstelling gezien gisteravond. Mijn glazen glommen. Nu schijnt de zon. Word ik altijd wat onrustig van. Soms moet ik dan plaatsmaken voor Sunny. Dat doe ik niet graag. Sunny is saai én jonger en nog in goede doen. Gelukkig komt het niet zo ver. De zon was er maar even.
15 december
In de auto met een jonge vrouw die maar 5% ziet. De ogen van Man doen het werk. Hij brengt haar naar Amersfoort en Vrouw en ik gaan voor de gezelligheid mee. Zij wacht op een paar hondenogen die het kijken van haar overnemen. Het klinkt ongemakkelijk als ze haar werk als overzichtelijk beschrijft en zegt dat ze wel ‘ziet’ wanneer haar hond komt.
16 december
Daar gaat Vrouw weer. Hardlopen. Elke zaterdagochtend. Tussen de tien en twintig kilometer. Dan word ik vervangen door Sporty. Die houdt zich steviger aan haar vast. Vermoeiend. Sportfanaten. Maar lekker uitslapen voor mij.
17 december
Wat ik nog zeggen wil. We zijn overal geweest en overal gezien. Van Albanië tot IJsland. Wij vallen op. Mensen spreken ons aan. Wat prachtig, wat kleurrijk, wat een lef, tof dat je dat durft, zo leuk, welke winkel, mag ik het adres of anders je brilnummer? Vrouw zegt altijd dat ze wat meer vrolijkheid met mij wil brengen. Dat lukt ons aardig samen. Wat een goed stel.
Liefs Happy
januari 2024
Over lippen gedragen
jouw naam
wie je bent
in je hart
jou gedenken
rouw
onzichtbare woorden
bij elke stap
verscholen zielenpijn
leegte
wat ongevuld
bestaat
terwijl
het leven
verder gaat.
Paulien van der Heijden
januari 2024
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de Schrijfgroep: creatief bloggen (najaar 2023-voorjaar 2024 VUUtrecht).
Aan Tich Nhat Hanh,
Uw laatste boek 'Met Zen de Planeet redden', heb ik gelezen in twee verschillende groepjes.
Onze vanzelfsprekende zorg is de klimaatverandering. Met de titel van uw boek in gedachten vroegen wij ons af of wij sowieso in staat zijn de planeet te redden en hoe erg het is als de planeet zonder mensen zou voortbestaan?
Toch is dit eerste leesgroepje enthousiast gestart, vol van onze missie het tij te keren.
Het tweede leesgroepje is met meer afstand de tekst ingedoken, met hart en ziel en tegelijkertijd minder emotioneel. Ik ging steeds beter begrijpen waar het volgens u om gaat.
Het komt er op neer geen dingen te doen die slecht zijn voor ons èn voor onze totale omgeving.
U wilt ons een vorm van ontwaken voorleggen, geen nieuwe ideologie of leer. Als we wakker worden en zien dat de aarde niet slechts onze omgeving is maar dat we de aarde zijn, dan raak je aan de ware aard van 'interzijn'. Dat is waar het om gaat 'interzijn', het bewust zijn van alle leven. Opnemen wat werkelijk voedt in de ruimste zin van het woord, vreugde en vrede brengt voor onszelf, de samenleving, de aarde.
We hebben lange tijd geleefd in de veronderstelling dat wij mensen het allerbelangrijkste zijn op deze planeet, dat alles tot onze beschikking staat, we ermee kunnen doen wat we willen zonder waar dan ook rekening mee te houden of verantwoordelijkheid voor te nemen. Die tijd is voorbij, en als het nog niet overal en tot iedereen is doorgedrongen dan vrees ik dat de planeet sowieso niet meer te redden is.
Mijn eerste kennismaking was het pragmatisch aanpakken en uitwisselen, de tweede keer noem ik het beoefenen van 'hoe te willen leven'.
Het vult elkaar aan en kan tegelijkertijd zonder elkaar niet verder.
Els
januari 2024
Onder branding
Ik was schaduw in een perziken zon
sleepte stenen weg uit diep verregend dal, vlak
voor dit land zou overstromen. Gras groen
met ons huis in golven tot tien meter hoog.
Eksters mogen nooit tot maanvissen evolueren
indien ontstaan in diepte, leken wij op orka’s
met een thuis in zee en nattigheid
zat vitamine, vis heb ik gegeten
honger naar overspoelde weiden rest.
Ik klampte me vast aan meerkoeten die
mijn koortsnachten met leven vulden
aan ganzen die samen een reiger
verjoegen tussen riet en bloemstruiken.
In maartse stralen na lang, violet
duister toog ik naar buiten en vergat de
schemering over kuifeenden en klaprozen
met mensen die probeerden de gevlekte
orchis hier terug te halen. Nu verzilten
schaatsenrijders en zwemmen
kabeljauwen ons tuinhek binnen
ver boven me nog wat licht met zuurstof.
Is er een land dat ons leven nog vermoedt
en ons uit brakwater op wil hengelen? Als ik
me in meren spiegelde, werd ik zelf
ongemerkt dat silhouet in b l u b b e r -
Ellen Schoof
Meer van Ellen lees je op haar website https://ellenschoof.nl/
december 2023
Minuscule sterren
Minuscule sterren zie je hoog in de lucht
In deze wolkeloze lange donkerte
en winterse warmte
een transformatie in het luchtgestel
Er wordt gebaard, waar andere kinderen
geen of onvoldoende eten hebben
niet ver hier vandaan in nog erger
niet terug kunnen naar hun onbewoonde huizen
Velen zijn op de vlucht
In de breekbaarheid van hun leven
tranen die grootheden niet zien
willen hun macht en hebzucht vergroten
Zullen zichzelf veilig voelen
de vluchtelingen willen terug naar de tijd
de ogen sluiten en rustig kunnen slapen
zoeken troost en liefde
We gaan de Kersdagen tegemoet
en hopen dat er vrede in de harten komt
en verrijkend de geschiedenis in gaan.
Wil Veldhuizen
Meer lezen? Klik op Wil.
december 2023
Onderstaande herfstimpressies zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep: creatief bloggen (najaar 2023-voorjaar 2024 VUUtrecht).
Herfst
Ik herinner mij de herfsttijd met ons toen nog jonge gezin. We stonden later op en hingen wat voor de kinder-tv in onze pyjama’s. Warme broodjes met hagelslag binnen handbereik. Tot de kinderen ongedurig werden, er kwamen kleine woordenwisselingen niet zelden met geduw en getrek. Tijd om naar buiten te gaan! Snel aankleden en tandenpoetsen. Voetbal mee en laarzen aan. Bij het uitstappen uit de auto de geur van vochtige bladeren in het bos. Er stond een frisse wind met wat miezelregen dus de mutsen gingen op. Met blozende wangen zochten de kinderen paddenstoelen en kastanjes. Braakballen werden uitgeplozen. Kleine muizenbotjes kwamen te voorschijn.
Onze Jack Russel hond liep rond met veel te grote takken in zijn bek. Een beetje grootheidswaanzin was hem niet vreemd. Uiteindelijk sjouwden ook de kinderen met grote stokken, die ook nog mee naar huis moesten.
Druppel aan je neus
Blauwe vingers van de kou
Zwoegend in de wind
De stokken verdwenen thuis in de tuin en daarna geruisloos in de kliko. Vele zondagen volgden dit ritueel. Niemand vroeg zich ooit af waar deze stokken waren gebleven.
Een heuse houtwal had het kunnen zijn als bescherming voor de naderende winter.
Caroline
Alarmerend kleurt
het laatste blad felrood in
de dalende zon
Alles druipt van water: jassen, haren, bladeren, ramen, plassen. Van mijn paraplu glijden stroompjes water langs mijn benen. Doordrenken mijn schoenen die ik met waterdichte spray winterklaar heb gemaakt. Tegen zoveel regen is geen spray bestand.
Oversteken zijn alleen met omwegen te nemen. Putten verstopt door rottend blad. Als de zon fel en laag doorbreekt, staan de bomen met spaarzaam blad in brand. Duiven schuilen in de kastanjeboom, hun schuilplaats is nu geel in plaats van zomergroen; onzichtbaar zijn ze niet langer. De vogels zingen allang niet meer, alleen de wind huilt door kieren en in hoeken en overrijpe tamme kastanjes ploffen in het natte gras.
Alles ruikt naar verval. Als een rottende bos chrysanten op een vaas: ‘die blijven zo lang goed’. Nee, tegen voltooid leven is geen bloem bestand.
Toch verschijnen er knoppen aan de rododendronstruiken, getuigen van nieuw leven of van het verstoorde klimaat? Het is mij om het even.
Als ik de volgende bus maar haal. De paraplu, stormvast, klapt in een windvlaag dubbel. Ik geef het op en spring vol overgave in de volgende plas.
SPLASHHHHH
Dymph
Maandag 30 oktober, een gewone herfstige dag. Zoals meestal op maandag, maakte ik de woonkamer schoon.
Ineens zag ik Amy smakkende geluiden maken voor de schuifpui naar het balkon. Ik besteedde er eerst geen aandacht aan want dat deed ze vaker. Na 20 minuten zat ze nog in dezelfde houding en besloot ik toch maar eens te kijken…. Een piepklein vogeltje op het balkon.
Ik, die nog net een mus van een merel kan onderscheiden dacht in eerste instantie aan een koolmeesje maar dat idee liet ik vrijwel onmiddellijk varen want veel te klein voor een koolmeesje.
Na 30 minuten zat het vogeltje er nog. Nu handelen! Amy de kamer uit het balkon op in de verwachting dat het vogeltje weg zou vliegen hetgeen niet gebeurde. Wat te doen? De dierenambulance gebeld die mij adviseerde het vogeltje in een doosje te doen en naar de vogelbescherming in Utrecht te brengen. Voor mij geen optie omdat mijn fiets bij de fietsenmaker stond. De dierenambulance zou indien in de buurt van Nieuwegein bellen en het vogeltje meenemen. Vogeltje voorzichtig in een doosje gedaan bedekt met handdoek en naar binnen. Doosje in een wasnet geschoven en op de vensterbank in de slaapkamer gezet. Toch ongerust ging ik bijna iedere 10 minuten kijken om het vogeltje geruststellend toe te spreken én om zeker te zijn dat het nog leefde, steeds op de voet gevolgd door Amy die wel doorhad dat het anders was dan anders. Nadat er zo’n 2 uur verstreken waren ging ik de slaapkamer in en zag het vogeltje fladderen in het doosje, duidelijk op zoek naar een opening. Ik nam
het doosje mee naar het balkon en knipte met een schaar het wasnet kapot en weinig seconden later vloog het vogeltje weg de wijde wereld in. Gelukkig had ik een foto gemaakt en kon ik via Google vinden dat het om een Goudhaantje ging, het kleinste vogeltje van Europa. Toen ik daarna nogmaals ‘goudhaantje’ intypte kreeg ik als eerste een halal grill chicken restaurant te zien. Gelukkig voor ‘mijn’ vogeltje hopelijk een fijne tak in een herfstig bos.
Klein en prachtig goud
‘s Morgens vluchtig voorbij
ontsnapt aan een poezenpoot
Ilona
Ik houd van herfst
in oktober geboren
geen lentekind
De bomen zijn oranje. Lijsterbessen aan beide kanten van de straat. Het warm gele schijnsel van de zon. Na een storm zijn de stoepen bezaaid met de oranje bolletjes. Mijn oogst.
Het fornuis is naar buiten verhuisd. Inclusief bijbehorende pannen. De gasten zitten in een rij te wachten. De soep is klaar. Ruim genoeg voor iedereen. Prachtig van kleur en met liefde gemaakt. Ze weten inmiddels hoe lekker die is. In de herfst staat deze soep altijd op het menu. Ik weet heel goed dat ie giftig is, maar mijn gasten geven geen krimp. Ze eten de soep elke dag.
Betty, Marjolein, Loesje en Trix. Mijn poppen. Mijn mooie herfstherinnering.
José
Herfst
Bladeren kleuren
beukennootjes vallen, de
wind veegt alles schoon
Kou, wind, aanzwellende stormen, en ook hoogoplopende emoties, opkruipende rillingen langs mijn ruggengraat. Alle agressie samengebald, voorbijrazende wolken, afgerukte bladeren, slagregens. De wind weigert zich te laten temmen, te verstoppen of zich de mond te laten snoeren. Als heftige rock, met de volumeknop helemaal open, dendert het tegen ramen en deuren. Niets ontziend en het zachte verdrijvend.
Het landschap verandert, wordt gegeseld, lijkt zo leeg en eenzaam, het huilt met de regen, schudt nee tegen de storm, buigt tot de grond en richt zich toch weer krachtig op.
Tegelijkertijd wordt het skelet van de boom zichtbaar. Ik houd van mijn boom en voel pijn, naakt nu en grijs lijkt ook zij te lijden.
Het is nu de tijd
de tijd van tijd voor elkaar
laat warmte stromen
De herfst heeft ook zonnige dagen, licht schittert op de gevallen bladeren die verkleuren van diepgeel tot zacht bruin en rood.
Na het zinloze verzet, onderga en wacht ik.
Ik bevind me letterlijk in de herfst van mijn leven. Heftigheid en verlangen voeren strijd.
Dit jaar de eerste herfst alleen zoals alle dagen de eerste zijn geweest dit jaar. Een onstuimiger herfst heb ik nooit eerder beleefd. Voor mij geen seizoen om van te houden, misschien volgend jaar.
Nu eerst het pad naar de winter geëffend.
Veilig en beschermd
gordijnen dichtgeschoven
vroeger én vandaag
Els
november 2023
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep: creatief bloggen ( najaar 2023 - voorjaar 2024 VUUtrecht).
Verlangen
Een druilerige zondagmiddag, de boekhouding ligt op tafel. Er is verlangen naar warmte en gezelligheid.
Allemansvriend google helpt.
Het Geldersorkest speelt in Tivoli Vredenburg.
Zal ik het doen? Gewoon in mijn eentje?
Hup op de fiets, ik voel een lichte opwinding in mijn lijf.
Aangekomen op de bestemming is daar het geroezemoes van vrolijke mensen.
Mijn jas gaat op een knaapje, en ik zoek een plek hoog voor het podium.
Voor mij onbekende muziekstukken vullen de zaal. Ik sluit mijn ogen wat is dit prachtig!
In de pauze, met een aangeboden glaasje rode wijn, heb ik hier en daar een klein gesprekje. Niks 'alleen', we genieten samen.
De middag sluit af met de vrolijke noten van Gershwin.
Caroline
Canto Ostinato
Dymph |
De zin van het leven
Ik bezocht theater 'De Kom'.
Vragen en antwoorden,
eindconclusie: er is geen éénduidig antwoord!
Els
Tijdmachine
Ilona
|
|
Vliegen
Vier muzikale families. Vier verschillende landen. Muziek verbindt hen. Oorlogstijd. Aan het eind een dansconcert. Eén trommel, één danser. De Bolero van Ravel. Langzaam komt de danser in beweging. Als een grote vogel. Stijgend, fladderend, vliegend, verder, verder, verder. De muziek zwelt aan. Meer vogels, nog meer vogels. Ik vlieg mee. De muziek nog harder. Opzwepend. Ademloos kijk ik. Gespannen voel ik. Er dreigt iets. Om me heen is het donker. En dan opeens een klap.
BOEM
Even is het doodstil. Les Uns et les Autres. Alleen nog de aftiteling. Ik ben weer terug op aarde. Laat het vrede zijn.
José
november 2023
Opgelopen Levensles
Soms moet je je toekomst afwachten
soms moet je je toekomst maken
soms moet je niet aan je toekomst denken
soms moet je deze dingen
tegelijkertijd
nooit kun je je toekomst voorzien
elk moment verglijdt in het volgende dat
verglijdt in het volgende dat verglijdt in
een beschouwing achteraf
daaruit volgt, bij nader inzien,
de beste kijk.
Margriet Notenboom
Meer lezen? Klik op Margriet.
oktober 2023
Onderstaande ikjes zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep: creatief bloggen ( najaar 2023 - voorjaar 2024 VUUtrecht).
Gek op vogels
Ik ben gek op vogels, vooral op kleine zangers.
Ik spaar, hang op, plak in en zet neer. Door gevolgde cursussen herken ik ze af en toe, maar het blijft moeilijk.
De vogel die ik wel kan schieten is de duif. Het waarom kan ik niet goed aangeven.
Is het het roekoe, roekoe, is het het hoge aantal? Geen idee!
In mijn voortuin staat een enorme Haagbeuk. Nu hebben de duiven hem gevonden,
waarschijnlijk door 'woningtekort'. De boom werd druk bezocht, en na weken zag ik ineens vier duiven. Ze zaten gezellig dicht bij elkaar op één tak en hoe roerend: ze sloegen hun vleugels om elkaar heen en werden vier inéén. Ik ben om, wat hou ik van ze!
Els
Boodschappen
Het is dinsdag, hij verveelt zich.
“Zal ik boodschappen doen?” vraagt hij.
45 jaar lang deed ik de boodschappen, het is al lang niet meer leuk. Maar voor hem is het nieuw. Met een lijstje gaat hij op pad. Kool staat erop. Met peultjes komt hij thuis.
“Hè, zeg ik geïrriteerd, “helemaal uit Zimbabwe! Dat is toch niet duurzaam”.
“Ach, dan maken we lekker kip Siam”, zegt hij.
Siam, denk ik waar ligt dat eigenlijk?
Caroline
De dokter
Elke woensdagochtend ga ik naar Saimaa. Zesentachtig jaar oud. Ze praat over de eenzaamheid van anderen. Gelukkig heeft ze Baba, een Indiase goeroe. Ze is zijn werker. Hij leidt haar door haar oude dag. Houdt haar weg bij dokters en specialisten. Ze is aardig doof en ziet haast niets meer. Baba is haar dokter.
Vandaag moet ze van Baba wandelen. Hij wijst ons de weg via haar pendel. We lopen door het park. Hij wijst ons naar een doodlopende straat. Het park verdwijnt. Steen en vuilcontainers vormen nu het decor.
'Nou, Baba heeft niet bepaald zijn dag, zeg ik. Saimaa zwaait fanatiek haar pendel in de rondte. ‘Het is een grap. Doet hij vaker’.
Het zal je dokter maar zijn.
José
Kleurenpracht
De kleur bruin gaf mij als kind al een donker gevoel. Grijs was saai. Pastelkleuren vond ik laf en bordeauxrood truttig. Helaas bleek dat mijn vaders lievelingskleur te zijn. Dus kreeg ik een bordeauxrode schooltas, portemonnee, winterjas. Het was ondenkbaar om te zeggen dat ik die kleur niet mooi vond. Zo waren de kaarten bij ons niet geschud.
Toen ik op kamers woonde, kreeg ik een bordeauxrode fietstas. Zo eentje die je met twee beugels aan je bagagedrager hangt. “Handig als je boodschappen gaat doen,” volgens mijn vader.
Op een ochtend bleek mijn fiets uit de berging gestolen te zijn. Één gelukzalig moment dacht ik eindelijk van ‘bordeauxrood’ verlost te zijn. Helaas; fiets weg, tas niet.
Dymph
Kat in de kast
Ruim 30 jaar geleden was ik ‘s nachts werkzaam in een verzorgingshuis in Leiden. Eén van de bewoners, mevrouw Kousbroek was op een nacht haar kat kwijt en stond erop dat ik haar zoon zou bellen om te helpen zoeken. Dat het inmiddels 02.30 uur was vond mevrouw geen probleem. Ik kon haar niet overtuigen om maar te gaan slapen en haar te verzekeren dat de kat vanzelf terug zou komen, dat gebeurde immers vaker. Meneer Kousbroek vond het geen probleem en arriveerde een half uur later. Zelf moest ik verder met mijn
werk. Rond 04.00 uur kwam de kat boven water mw. had haar opgesloten in haar eigen kast en begroette mij ‘s morgens met de volgende tekst: ‘Dat was kat in het bakkie, ik wilde mijn zoon graag zien!’
Ilona
oktober 2023
Mannen
Er zijn mannen die tussen de tanden van de tijd wonen
en mannen die tijdloos zijn
er zijn mannen die kinderen verwekken
er zijn mannen die geboren vaders zijn
er zijn mannen die de zoon van god willen zijn
en mannen die lijken op godenzonen
er zijn mannen die vrouwen vertalen
en mannen die vrouwen lezen
er zijn mannen die ornamenten smeden voor een vrouwenschoot
en mannen die haar met hun blote handen openen
er zijn mannen die geweren dragen alsof het baby’s zijn
er zijn mannen die hun dierbaren blijven begraven
en mannen die geen spade in de grond krijgen
er zijn mannen die minnen en mannen die haten
er waren mannen die me lieten bloeden
en mannen die me verbonden
er zijn mannen die komen en mannen die gaan
Astrid Salman
Meer lezen? Klik op Astrid.
september 2023
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Natuurnotities: Zomer.
Juni, juli en september
Elke ochtend was hij daar -
de merel - met zijn parelend lied!
In de lente - maar hoe komt het dan
dat je hem in deze tijd haast niet ziet?
Geen nestjes meer en in de rui - ik weet het
maar als ik rond me speur is het toch net
alsof hij weg is en ik zijn bestaan vergeet…
Maar opeens - laatst - was hij daar, compleet
met dat parelende lied - ik hoorde het in bed
wel spaarzaam alsof het in mineur was gezet
Liesbeth
juli 2023
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: Zomer.
ZOMEREN
Zeeland
Van ver zien we de vele windmolens
Ze maken toekomstmuziek
De wieken draaien rond
Met molens uit een ver verleden heeft het niets te maken
en Don Quichot is onzichtbaar
Zeeland
Ons tijdelijke thuis
heeft een doorkijkje naar het land, het heerlijke land
waar een onbekende boer
zijn groenten heeft geplant
We proeven, we laven,
we maken zijn produkten met een beetje zout en kruiden
tot een avondmaal
Zeeland
Wonderlijk land, Roompot-land
Ik haat het en ik houd ervan
om samen met mijn zeemeerman
Te dolen en te dwalen in ons pretpark en speeltuin
Ik verbaas me nergens meer over.
Sjoke Wassenaar
juli 2023
Onderstaande collages zijn gemaakt door deelnemers aan Hoe het licht, workshop gedicht & collage met collagist Isabelle Zumbrink (www.glowbyisabelle.nl).
Karin Mous |
|
|
|
juni 2023
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: lente.
Het is april dus daar is het weer
het welbekende, lang verwachte
groene waas
het kruipt voorzichtig over het natte
koude kille land
stijgt stil langs stammen van
beuk en berk
zet els, eik, meidoorn en hazelaar
op scherp
wekt wilg, populier en linde
uit hun winterdroom
Dan tikt het speenkruids gele lach
tevoorschijn
lokt leverbloempje, bosanemoon
en slanke sleutelbloem naar het licht
ook dalkruid en wilde akelei loodst
het groene waas naar boven
trekt eenmaal, tweemaal
aan lievevrouwe bedstro
roept: kom allemaal!
De lente zwaait naar ons!
Frida
19-6-2023
Meer van Frida lezen? Klik op Frida.
juni 2023
Onderstaande smaakimpressies - haiku of haiku-achtig - zijn geschreven door deelnemers aan de workshop Thee-atelier: proeven & schrijven. Theesommelier Loes van Tuijl liet twee Japanse theeën proeven: Gyokuro en Matcha.
Matcha Als fris lentegras
Marleen
|
Opschuimende kracht
Dymph
|
|
mei 2023
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: winter.
Zij die niet gezien kan worden
De wind, de wind dat woelige kind,
verbindt mijn gekneusde hart met gouden lint.
Ze zweeft door mij heen, waait langs mij voor,
stijgt hoog boven mij.
Ze is de gouden bel in mijn binnenmeer,
zowel kat als vogel, met bontenvel en een paarse staart.
In geval van lawaai stijgt zij op, bij ruzie drijft ze weg.
Ze houdt van kinderen, maar is niet een van hen.
Ze is gek op honderdjarigen, maar lacht om hun jeugd.
Sommigen proberen haar te vangen
met geld, cadeaus of zielige verhalen;
dan draagt ze de onzichtbaarheidscape
of verstopt zich als een geitje in een klok.
Ze is de trilling in de hoek bij het plafond.
De warme aanraking op mijn schouder.
De liefdevolle lach.
Verbindt mijn gekneusde hart met gouden lint.
Zweeft door mij heen, waait langs mij voor,
stijgt hoog boven mij.
Agada Ammeraal